Albania jest krajem, który przez ostatnie lata przyciąga coraz większe rzesze turystów, w tym również polskich. Zainteresowanie walorami krajoznawczymi, których temu bałkańskiemu państwu z pewnością nie brak, łączy się bezpośrednio z ciekawością jego losów na przestrzeni lat. Jak to niestety najczęściej bywa, historia krain, które pozostają na uboczu wielkich wydarzeń epoki nowożytnej, zdaje się nie przedstawiać dla badaczy zbytniej wartości. W przypadku Albanii ten brak zainteresowania jej dziejami spotęgowała jeszcze niewątpliwie izolacja polityczna tego państwa, jaka miała miejsce za dyktatorskich rządów Envera Hodży, a z której skutkami kraj ten zmaga się mozolnie od dwóch już blisko dekad.




Naprzeciw oczekiwaniom polskich czytelników w tej materii wyszli swego czasu Jerzy Hauziński i Jan Leśny, autorzy pierwszego wydania recenzowanej tutaj pozycji, które ukazało się w 1992 roku, również nakładem Wydawnictwa Ossolineum, w cyklu historii powszechnych. Jako że wydana wówczas „Historia Albanii” rozeszła się niejako na pniu, polski rynek czytelniczy zaś wykazywał spore zainteresowanie losami tego dość egzotycznego kraju, pojawiła się konieczność wznowienia tej pozycji, co też nastąpiło w 2009 roku.

Na początek warto poświęcić nieco uwagi różnicom, jakie zachodzą między pierwszym a drugim wydaniem „Historii Albanii”. Przede wszystkim należy wspomnieć, iż do grona współautorów, obok wspomnianych już wcześniej Jerzego Hauzińskiego i Jana Leśnego, dołączył był Tadeusz Czekalski, który podjął się przedstawienia na kartach recenzowanej obecnie pozycji najnowszej historii Albanii, doprowadzając ją do wydarzeń 2005 roku.

Zobacz całość:

www.historia.org.pl/index.php