Polscy ambasadorowie w przeszłości i teraz

Drukuj

Polscy ambasadorzy w Albanii

 
Pierwszym polskim przedstawicielem dyplomatycznym, akredytowanym w Albanii był Władysław Günther-Schwarzburg, poseł polski w Atenach, który w 1937 uzyskał także akredytację na obszar Albanii. Günther-Schwarzburg reprezentował Polskę w 1938 na ślubie władcy Albanii Zoga I z ks. Geraldine Apponyi. Mimo starań strony albańskiej do 1939 nie doszło do utworzenia w Tiranie stałej polskiej misji dyplomatycznej.

Ponowne nawiązanie stosunków dyplomatycznych między Polską, a Albanią nastąpiło 6 listopada 1944, w lipcu 1945 podniesiono rangę przedstawicielstw do poziomu ambasad. Do 1949 stronę polską reprezentował ambasador polski w Belgradzie, akredytowany także w Tiranie.

W lutym 1966 rząd Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej uznał działalność ówczesnego ambasadora Albanii Koço Priftiego za niezgodną z przyjętymi normami i zwyczajami międzynarodowymi, co spowodowało uznanie go za persona non grata. W ramach retorsji strona albańska wydaliła ówczesnego ambasadora w Tiranie - Stanisława Rogulskiego. Incydent ten spowodował pogorszenie stosunków polsko-albańskich i czasowe odwołanie ambasadorów, a w konsekwencji obniżenie rangi wzajemnych stosunków, trwające aż do 1990. Polska ambasada mieści się obecnie w Tiranie, w budynku przy Rruga e Durrësit 123.

Wykaz polskich ambasadorów w Albanii

  • 1949 - 1952: Bolesław Jeleń (chargé d'affaires)
ps. Bolek (ur. 12 kwietnia 1911, zm. 19 maja 1985) - polski komunista, pochodzenia żydowskiego.Uczestnik wojny domowej w Hiszpanii. Był ostatnim komisarzem politycznym batalionu im. Adama Mickiewicza, działającego w ramach brygady międzynarodowej im. Jarosława Dąbrowskiego. W czasie II wojny światowej działał w komunistycznym ruchu oporu we Francji. W grudniu 1944 przyłączył się do oddziałów polskich, formowanych przy francuskiej l armii generała de Lattre'a. Po powrocie do kraju, rozpoczął pracę w wywiadzie wojskowym. W okresie od stycznia do września 1946 w stopniu podpułkownika kierował Wydziałem Informacji Śląskiego Okręgu Wojskowego.
Był pierwszym po zakończeniu wojny przedstawicielem dyplomatycznym Polski w Albanii w latach 1949-1952, w randze charge d'affaires. Po powrocie do kraju pracował w Głównym Zarządzie Informacji Wojska Polskiego. Po rozwiązaniu GZI WP w 1957 objął stanowisko ambasadora PRL w Meksyku, stamtąd został skierowany na Kubę i jako szef polskiej ambasady wziął udział w negocjacjach, zmierzających do rozwiązania kryzysu 1962.Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 48-9-16)
 
  • 1952 - 1954: Aleksander Skrzynia (chargé d'affaires)

  • 1954 - 1956: Edward Pietkiewicz
(ur. 1909 we wsi Nowo-Święciany na Wileńszczyźnie, zm. grudzień 1998) - polski dyplomata i pisarz.
Pochodził z rodziny kolejarskiej. W 1929 ukończył seminarium nauczycielskie i podjął pracę nauczyciela w szkołach wiejskich. W 1940 musiał zrezygnować z tej pracy z powodu nieznajomości języka litewskiego. Zatrudnił się w nadleśnictwie, a następnie pracował jako robotnik na kolei.
Po zakończeniu wojny ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. W 1954 przeniósł się do Warszawy, gdzie objął stanowisko dyrektora departamentu w Ministerstwie Oświaty. Już kilka miesięcy później znalazł zatrudnienie w resorcie spraw zagranicznych i wyjechał do Albanii, gdzie przez trzy lata piastował stanowisko ambasadora. Potem w latach 1956-1965 kierował polską ambasadą w Finlandii. Po 9 latach pracy w Finlandii wrócił do kraju i objął stanowisko wicedyrektora protokołu dyplomatycznego w MSZ. W 1970 na zakończenie kariery dyplomatycznej objął stanowisko ambasadora RP w Szwajcarii.
W 1972 przeszedł na emeryturę i zajął się pisarstwem, prowadził też wykłady z zakresu protokołu dyplomatycznego na uczelniach. Prowadził także kącik porad z zakresu savoir-vivre'u w miesięczniku Twój Styl.

  • 1956 - 1964: Stefan Przeniosło

  • 1964 - 1966: Stanisław Rogulski

  • 1966 - 1967: Tadeusz Grodecki (chargé d'affaires)

  • 1967 - 1971: Piotr Głowacki (chargé d'affaires)

  • 1971 - 1976: Aleksander Dzienisiuk (chargé d'affaires)

  • 1976 - 1979: Jan Gajda (chargé d'affaires)

  • 1979 - 1983: Tadeusz Hankiewicz (chargé d'affaires)

  • 1983 - 1987: Jan Siuchniński (chargé d'affaires)
(ur. 17 maja 1923 w Żninie - zm. 2009) - generał brygady ludowego Wojska Polskiego, wieloletni dowódca jednostek wojskowych podległych MSW.Absolwent Oficerskiej Szkoły KBW w Legnicy. Od 1945 r. służył w pułku ochrony rządu, a następnie w Korpusie Bezpieczeństwa Wewnętrznego.Przez 19 lat (1964-1983) dowodził Nadwiślańskimi Jednostkami Wojskowymi MSW. Awans na generała brygady otrzymał w 1968 roku.1983-1987 - minister pełnomocny - chargé d'affaires Ambasady PRL w Tiranie.W stanie spoczynku od 1988 roku. Został odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

  • 1987 - 1991: Władysław Ciastoń
(ur. 16 grudnia 1924 w Krakowie) – generał dywizji MO, wiceminister spraw wewnętrznych PRL, szef Służby Bezpieczeństwa 1981-1986, dyrektor V Departamentu MSW w latach 1979-1981, podsekretarz stanu w MSW, w okresie 25 listopada 1981 do 19 grudnia 1986 zastępca kierownika Sztabu MSW, wicedyrektor Departamentu III MSW w latach 1971-1979, wicedyrektor Departamentu IV Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego od marca do listopada 1956, kierownik Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego we Wrocławiu (pełniący obowiązki) i w Bolesławcu w latach 1947-1949. W latach 1959-1971 pracownik Instytutu Maszyn Matematycznych PAN.

W 1984 był podejrzany o sprawstwo kierownicze zabójstwa ks. Jerzego Popiełuszki. Aresztowany 8 grudnia 1984 pod zarzutem podżegania do zabójstwa. Jednak w wyniku interwencji najwyższych organów partyjno-państwowych PRL jego sprawę wyłączono z procesu toruńskiego a on sam został uniewinniony. Po zwolnieniu z resortu był chargé d'affaires i ambasadorem PRL w Tiranie. Od 8 października 1990 tymczasowo aresztowany wraz z gen. Zenonem Płatkiem w sprawie morderstwa ks. Popiełuszki. W 1994 został uniewinniony z powodu braku dowodów z zarzutów pomocy w planowanym w 1983 przez SB napadzie na mieszkanie ks. Andrzeja Bardeckiego i z zarzutu zorganizowania tzw. „prowokacji na Chłodnej”, gdy SB podrzuciła do mieszkania ks. Popiełuszki materiały wybuchowe i nielegalne wydawnictwa.Był członkiem PPR i PZPR.

 

 
  • 1991 - 1994: Jerzy Zawalonka (chargé d'affaires)

  • 1994 - 1997: Mirosław Pałasz

  • 1997 - 1999: Artur Tomaszewski (chargé d'affaires)
(ur. 1949[1], zm. 21 grudnia 2007 w Pekinie) - polski dyplomata, wieloletni pracownik Ministerstwa Spraw Zagranicznych.Absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie z 1973 r[2]. W latach 1982-1987 był pracownikiem Towarzystwa Łączności z Polonią Zagraniczną "Polonia". W latach 1997-1999 pełnił funkcję charge d'affaires w ambasadzie polskiej w Albanii.16 lipca 2002 r. stanął przed Komisją Spraw Zagranicznych Sejmu jako kandydat na ambasadora RP w Albanii, przedstawiając swoją koncepcję pracy na placówce: W swojej przyszłej pracy chciałbym podjąć się realizacji następujących zadań. Kierując się podstawowymi celami polskiej polityki zagranicznej, będę dążył do umocnienia pozycji Polski jako najważniejszego partnera Albanii, jako partnera o udanej transformacji ustrojowej, jako państwa, w którym widać skutki wolnorynkowych przemian i oznaki wzrostu gospodarczego. Będę promować Polskę jako kraj stabilny, szanujący prawa mniejszości narodowych, praworządny, budujący z powodzeniem nowoczesne instytucje administracji państwowej i władzy lokalnej. Chciałbym kreować i promować współpracę międzyresortową. Podejmę się analizy polityki zagranicznej i roli Albanii w regionie, a szczególnie jej oddziaływania na mniejszość albańską w krajach sąsiednich. Nie będę zapominać o istotnej dla nas współpracy gospodarczej. Albania przeżywa od 1997 r. kryzys gospodarczy i polityczny. Poszukuje partnerów do współpracy. Swoją przyszłość Albania wiąże z Europą i ze strukturami NATO. W związku z tym zabiega o doświadczonego partnera, a Polska postrzegana jest tam, jako taki właśnie kraj. Mimo że Albania nie stanowi dużego rynku, współpraca gospodarcza z tym krajem może być dla nas korzystna. Należy kreować wizerunek Polski jako interesującego partnera gospodarczego, wspierać promocję eksportu, dostęp polskich firm do przetargów publicznych, nieść pomoc przedsiębiorcom polskim w podejmowaniu działalności gospodarczej w Albanii. Należy działać na rzecz udziału polskich przedsiębiorstw w albańskim programie inwestycyjnym i prywatyzacyjnym oraz projektach realizowanych w ramach paktu stabilności. Trzeba również poszukiwać nowych form współpracy na rzecz zwiększenia wymiany handlowej z Albanią, w tym wspomóc działalność ostatnio zawiązanej polsko-albańskiej komisji gospodarczej i handlowej. Konieczne jest promowanie polskiej kultury i nauki. W ostatnich latach udało się dokonać przekładu takich dzieł jak "Pan Tadeusz". Udało się promować polską muzykę, zwłaszcza muzykę Szopena. W Albanii powstało Towarzystwo Szopenowskie, pierwsze na Bałkanach. W mojej pracy istotne będzie uzyskanie wsparcia ze strony grupy polskojęzycznej. Nie chodzi o Polonię, bo w Albanii jest ona wyjątkowo nieliczna - 12-osobowa. Mam na myśli sporą grupę absolwentów polskich uczelni, która jest skupiona w Towarzystwie Albańsko- Polskim i może stanowić podstawę lobbingu polskiego.A.Tomaszewski otrzymał pozytywną rekomendacją Komisji, rozpoczynając urzędowanie 2 października 2002 roku i pełnił tę funkcję do swojej śmierci. Jego zasługą było wyraźnie ożywienie kontaktów polsko-albańskich, zwłaszcza wymiany kulturalnej. Był jednym z organizatorów Towarzystwa Szopenowskiego, które patronowało odbywającym się w Tiranie konkursom pianistycznym.[4] W roku 2003 Albanię odwiedził ówczesny prezydent RP, Aleksander Kwaśniewski, w grudniu 2004 roku do Tirany przyjechał premier Marek Belka. W listopadzie 2006 roku do Polski przyjechał prezydent Albanii Alfred Moisiu.

Pochowany 11 stycznia 2008 r., na Wojskowych Powązkach w Warszawie[5]. 13 marca 2008 r. został odznaczony pośmiertnie przez Prezydenta Republiki Albanii Medalem Wdzięczności (alb. Medalja e Mirenjohjes) za zasługi dla współpracy polsko-albańskiej.


 

  • 1999 - 2002: Andrzej Chodakowski

  • 2002 - 2008: Artur Tomaszewski

  • 2008 - obecnie : Irena Tatarzyńska
polski dyplomata i orientalista (turkolog), doktor nauk filologicznych, ambasador pełnomocny i nadzwyczajny RP w Albanii.

W 1974 ukończyła studia z zakresu filologii tureckiej na Uniwersytecie Warszawskim. Po studiach podjęła karierę naukową na Uniwersytecie Warszawskim, pracowała także w Polskiej Akademii Nauk. W 1986 obroniła pracę doktorską pt. Turecka inteligencja twórcza wobec europeizacji Imperium Osmańskiego – od tanzimatu do republiki.

W 1991 rozpoczęła pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, specjalizując się w kontaktach z krajami Kaukazu Południowego i Azji Środkowej. W latach 1994–1999 jej miejscem pracy była ambasada RP w Ankarze, gdzie pełniła funkcję zastępcy szefa placówki, a przez kilka miesięcy także chargé d'affaires ad interim. W 1999 powróciła do kraju i objęła stanowisko zastępcy dyrektora w Departamencie Europy Wschodniej MSZ.

W 2003 wyjechała do Sofii, gdzie pracowała jako zastępca ambasadora RP w randze radcy-ministra, a w latach 2006-2007 pełniła obowiązki szefa placówki. Za swoją pracę w Sofii została wyróżniona przez władze bułgarskie medalem Złotej Gałązki Laurowej. W 2007 powróciła do kraju i objęła stanowisko koordynatora ds. Paktu Stabilności Europy Południowo-Wschodniej.

24 kwietnia 2008 stanęła przed parlamentarną Komisją Spraw Zagranicznych, która zaopiniowała pozytywnie jej kandydaturę na stanowisko ambasadora RP w Albanii. W listopadzie 2008 złożyła listy uwierzytelniające na ręce prezydenta Albanii Bamira Topiego i rozpoczęła urzędowanie na nowej placówce.

Zna biegle cztery języki: angielski, rosyjski, turecki i włoski. Posługuje się także językiem bułgarskim i francuskim.

Jest mężatką, ma syna.


 


Źródło: wikipedia.org
DMC Firewall is a Joomla Security extension!